8 juni

8 juni. Chur-Thusis-St. Moritz-Vicosoprano. 28/25 km.
We vertrekken op onze normale tijd, zo rond 9:00 uur uit Chur.
De eerste tien kilometer zijn nog vlak, maar daarna moeten we aan de bak. Door het bos over weer een sintelweg stijgingen van 9%. Sommige stukjes moeten we gewoon lopen omdat er niet te fietsen valt.
Maar altijd komt er weer de beloning van een afdaling. Dit keer heel voorzichtig want er liggen grote keien op de weg en rechts van ons stroomt bijna 100 meter lager nog steeds de Rijn. Fatsoenlijke afzetting? Nooit van gehoord!
Zo bereiken we via een alsmaar stijgend vals plat, met hier en daar nog een klein klimmetje Thusis, waar we op de trein van de Räthische Bahn zullen stappen naar St. Moritz. We kopen kaartjes voor ons en de fiets en eten voor het station op een bankje onze lunch.
De trein vertrekt om 13:30 uur. Fietsen vastgesjord in de bagagewagen, wij een mooie plek bij het raam in een coupé.
Het wordt een adembenemende reis door tunnels, over hoge viaducten en keerlussen. Wanneer de trein over de keerlussen hoogte wint ben je soms je oriëntatie compleet kwijt.
Deze treinreis is onder andere bekend van de treinenserie Rail Away van de EO.
Na anderhalf uur komen we aan in St. Moritz. Het eerste dat ons opvalt is dat iedereen een dikke jas aanheeft en dat het er koud is.
Bij vertrek in Thusis vertelde de stationsemployé dat het 23 gr. was. In St. Moritz is het slechts 10 gr. Vanaf het station is het meteen een flinke klim naar St. Moritz-dorp. We kijken daar wat rond, bewonderen de Ferrari's, Bentleys en Porsches en drinken er GEEN koffie (€ 10).
We willen afdalen richting Italië. De bewegwijzering is zodanig duidelijk dat we in St. Moritz-bad aankomen. Daar moeten we niet zijn. Klimmen weer terug naar het dorp en vinden een weg naar Champèrt via de gps. Intussen pakken zich donkere wolken samen en op de bergen links en rechts (tot 3000 m.) van ons is te zien dat het daar sneeuwt. Op onze hoogte regent het en is het koud. Verder hebben we een stevige tegenwind.
We gaan op zoek naar een camping. Omdat het zo regent en we verkleumd raken besluiten we dat het uiteindelijk de JH in Maloja zal worden. Na enig zoeken en navragen blijkt deze niet meer te bestaan. Wil vraagt naar kamers in een plaatselijk ietwat louche hotel, maar krijgt geen goed gevoel bij hotelier én hotel en dus besluiten we door te fietsen. Meteen buiten de plaats moeten we 12,5 % via een groot aantal haarspeldbochten naar beneden, de Malojapas. We fietsen stevig door maar worden steeds kouder. In Cassacia doen we opnieuw navraag bij een hotel dat gesloten lijkt te zijn.
Volgens de buren kunnen we gewoon naar binnen. Daar tref ik de waardin die ons graag onderdak geeft, maar zegt geen eten meer te kunnen maken. Ze is net geopereerd aan een arm. Ze stelt voor vier km. door te rijden naar een hotel waar wel een restaurant bij zit.
We worden daar warm ontvangen in hotel Pranzaira en nemen twee kamers. Ik sta wel een half uur onder de douche om van het klappertanden af te komen. Daarna droge kleren en op weg naar een drankje en een hapje.
Dat hapje wordt een huisgerookte forel met een uitgebreide salade. Grote eters als we zijn vragen we er ook nog echte rösti bij. Het is een koningsmaal.
Al met al een geweldig hotel, uitstekende gastheer en gastvrouw. Zeker aan te bevelen.