19 juni
Blijf op de hoogte en volg Gert
19 Juni 2013 | Italië, Marcialla
19 juni. Pistoia-Marcialla. 62 km.
We ontbijten weer in de "hoofdvestiging" van onze B&B. Daarna lopen we terug naar de dependance waar we twee nachten hebben overnacht om onze fietsen te halen. De sleutels van het huis en de kamers kan ik daar gewoon achterlaten.
Dankzij de gps is het ook nu weer een eitje om de stad te verlaten.
De eerste 10 km. zijn vlak, maar dan begint het geduvel weer, klimmen. Het is "maar" 5 km klimmen. De zon staat al weer meedogenloos te branden en natuurlijk op onze kant van de weg waar geen schaduw van een boom is te ontdekken. Zelf op dit uur van de dag alweer bloedheet.
Met veel gezucht, gesteun en liters zweet bereiken S.Baronto. We drinken koffie bij een waterkraan waar veel wielrenners hun bidons komen vullen.
Met enkelen van hen komen we in gesprek over waar we mee bezig zijn. We vertellen dat we van Amsterdam (andere plaatsen zegt hen niets) naar Rome fietsen. Ze vragen onze leeftijd, tillen onze fietsen op en blijven kreten slaken van bewondering. Ook krijgen we het advies vanaf Siena naar de kust te fietsen. Daar is het mooi vlak fietsen langs zee.
We laten ze onze route zien en ze verklaren ons voor gek.
Even voorbij S.Baronto is het een lange kalme afdaling van een kilometer of 20. Hier staan duizenden olijfbomen en druivenstruiken. Op een bank in de schaduw van de bomen in de geboorteplaats van Leonardo da Vinci gebruiken we onze lunch.
We zitten in de Chianti-streek en het is hier werkelijk schitterend.
We willen naar Lucardo. Daar in de buurt is een camping te vinden. Na al die hotels en B&B's wordt het nu weer eens tijd voor ons eigen vertrouwde tentje.
We hoeven daarvoor slechts 25 km. 400 meter te klimmen.
Het venijn zit echter ook hier in de staart. Het worden loodzware kilometers. Wat op ons doorsnede-kaartje glooiend naar boven lijkt te lopen zijn in werkelijkheid venijnige afdalinkjes en klimmetjes. Eigenlijk is het een lange rechte weg zonder ook maar een meter schaduw. Het is er zeker meer dan 40 gr.We stoppen vaak, om elkaar moed in te spreken of iets te drinken. Van de omgeving krijg ik niet veel mee, heb genoeg aan mezelf.
Wanneer we weer eens staan bij te komen, leunend op een paar afvalcontainers, komt er een oudere vrouw aanlopen en vraagt of we acqua willen. Omdat het water in onze bidons intussen warm is geworden nemen we het aanbod graag aan. Wil loopt even met haar mee. Ze komt niet alleen terug met gevulde bidons koud water, maar ook met flesjes gekoeld water, vruchtensap en zelfs een ijsje.
We zullen nooit weer vergeten waar deze tandeloze engel aan ons is verschenen.
De laatste kilometers zijn een martelgang.
De camping blijkt verder weg dan we dachten en de weg blijft maar dalen én klimmen. Na elke bocht verschijnt er weer een nieuwe klim. Onderweg denk ik steeds, stel dat er geen camping (meer) is, wat dan. Gelukkig blijkt dat wel zo te zijn.
Eindelijk zien we aan de rechterkant van de weg wapperende vlaggen, de ingang van de camping. Totaal uitgeput komen we aan. We drinken eerst wat en krijgen brood met zout én hoeven van de dame bij de receptie ons niet te haasten. Aanmelden kan morgen ook.
Als het morgen weer zo warm is nemen we een rustdag. Morgen wordt het zeker weer ruim 40 gr. Er is een zwembad op de camping, we staan onder de bomen en er is een kleine shop en een terras. En mieren van bijna een centimeter groot.
En als het zo heet blijft? Ik ben niet van plan weer zo'n roofbouw op mezelf te plegen. Ik ben doodmoe. Het heeft uren geduurd voor ik weer "normaal" functioneerde of dat het dat nu allemaal waard is ...
We ontbijten weer in de "hoofdvestiging" van onze B&B. Daarna lopen we terug naar de dependance waar we twee nachten hebben overnacht om onze fietsen te halen. De sleutels van het huis en de kamers kan ik daar gewoon achterlaten.
Dankzij de gps is het ook nu weer een eitje om de stad te verlaten.
De eerste 10 km. zijn vlak, maar dan begint het geduvel weer, klimmen. Het is "maar" 5 km klimmen. De zon staat al weer meedogenloos te branden en natuurlijk op onze kant van de weg waar geen schaduw van een boom is te ontdekken. Zelf op dit uur van de dag alweer bloedheet.
Met veel gezucht, gesteun en liters zweet bereiken S.Baronto. We drinken koffie bij een waterkraan waar veel wielrenners hun bidons komen vullen.
Met enkelen van hen komen we in gesprek over waar we mee bezig zijn. We vertellen dat we van Amsterdam (andere plaatsen zegt hen niets) naar Rome fietsen. Ze vragen onze leeftijd, tillen onze fietsen op en blijven kreten slaken van bewondering. Ook krijgen we het advies vanaf Siena naar de kust te fietsen. Daar is het mooi vlak fietsen langs zee.
We laten ze onze route zien en ze verklaren ons voor gek.
Even voorbij S.Baronto is het een lange kalme afdaling van een kilometer of 20. Hier staan duizenden olijfbomen en druivenstruiken. Op een bank in de schaduw van de bomen in de geboorteplaats van Leonardo da Vinci gebruiken we onze lunch.
We zitten in de Chianti-streek en het is hier werkelijk schitterend.
We willen naar Lucardo. Daar in de buurt is een camping te vinden. Na al die hotels en B&B's wordt het nu weer eens tijd voor ons eigen vertrouwde tentje.
We hoeven daarvoor slechts 25 km. 400 meter te klimmen.
Het venijn zit echter ook hier in de staart. Het worden loodzware kilometers. Wat op ons doorsnede-kaartje glooiend naar boven lijkt te lopen zijn in werkelijkheid venijnige afdalinkjes en klimmetjes. Eigenlijk is het een lange rechte weg zonder ook maar een meter schaduw. Het is er zeker meer dan 40 gr.We stoppen vaak, om elkaar moed in te spreken of iets te drinken. Van de omgeving krijg ik niet veel mee, heb genoeg aan mezelf.
Wanneer we weer eens staan bij te komen, leunend op een paar afvalcontainers, komt er een oudere vrouw aanlopen en vraagt of we acqua willen. Omdat het water in onze bidons intussen warm is geworden nemen we het aanbod graag aan. Wil loopt even met haar mee. Ze komt niet alleen terug met gevulde bidons koud water, maar ook met flesjes gekoeld water, vruchtensap en zelfs een ijsje.
We zullen nooit weer vergeten waar deze tandeloze engel aan ons is verschenen.
De laatste kilometers zijn een martelgang.
De camping blijkt verder weg dan we dachten en de weg blijft maar dalen én klimmen. Na elke bocht verschijnt er weer een nieuwe klim. Onderweg denk ik steeds, stel dat er geen camping (meer) is, wat dan. Gelukkig blijkt dat wel zo te zijn.
Eindelijk zien we aan de rechterkant van de weg wapperende vlaggen, de ingang van de camping. Totaal uitgeput komen we aan. We drinken eerst wat en krijgen brood met zout én hoeven van de dame bij de receptie ons niet te haasten. Aanmelden kan morgen ook.
Als het morgen weer zo warm is nemen we een rustdag. Morgen wordt het zeker weer ruim 40 gr. Er is een zwembad op de camping, we staan onder de bomen en er is een kleine shop en een terras. En mieren van bijna een centimeter groot.
En als het zo heet blijft? Ik ben niet van plan weer zo'n roofbouw op mezelf te plegen. Ik ben doodmoe. Het heeft uren geduurd voor ik weer "normaal" functioneerde of dat het dat nu allemaal waard is ...
-
20 Juni 2013 - 11:20
Lidy:
Nee, dat is het vast niet waard! Gun jezelf (en natuurlijk ook Wil) maar een fijne rustig! -
20 Juni 2013 - 14:28
Koen En Carla:
take your time ouwe, de regen van het eerste traject heb je er nu wel uitgezweet denk, kalm aan en probeer de tijd te vinden ook te genieten want daarvoor ben je onderweg veronderstel ik, je heet geen Peter de kilometervreter, jullie doen het uitstekend, fijne voortzetting
groetjes Koen en Carla -
20 Juni 2013 - 19:48
Ko:
Volg jullie iedere dag en ben zwaar onder de indruk.
Herken het laatste stuk vanaf Firence en Toscane , lopend was al pittig maar met een zware fiets is het een martelgang. Vroeg weg , tussen de middag een lange pauze , uit de zon en wat later aankomen.
Groot is achteraf de voldoening.
Ko -
21 Juni 2013 - 00:04
Niko En Helga:
Hoi Gert en Wil,
net als de reacties hierboven: geniet ook van het moment! Rome blijft nog wel even liggen, je weet wel "la citta eternita"! Neem rust bekijk de omgeving; kortere etappes en inderdaad via de kust. Zie je bij helder weer misschien nog Capri. Leuk dat de bevolking zo meeleeft en behulpzaam is. We hebben hier ook een paar warme dagen meegemaakt, inmiddels met stevig onweer al voorbij. Neem je tijd, toch geen prestatietocht?
Heel veel succes! Niko en Helga. -
21 Juni 2013 - 00:42
Harry En Cobi:
Hallo Wil en Gert,
Eindelijk weer een bericht van je neef.
Wat een beste zware klus is dit in die hitte!
We zijn nu zelf met de "luxe" camper vandaag van Pisogne aan het Lago d' Iseo naar Parma gereden.
En morgen naar Cinque Terre in de buurt van La Spezia. Daar moet 't fantastisch wandelen zijn met prachtige vergezichten.
Ik vind het in Italie soms best gevaarlijk voor fietsers zonder die bij ons in NL zo veilige fietspaden.
Maar vooral zwaar in de bergen vanwege de hoogtes en in de dalen en laagland door de pittige hitte. Gelukkig voor jullie en ons wordt het de komende dagen minder heet.
Sterkte en zorg goed voor jezelf!
Een dagje rust is geen schande.
Groetjes van Harry en Cobi
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
