10 juni

10 juni. Bellagio-Vaprio d'Adda. 69 km.
Ik had het al gemerkt. Bij het opstaan regende het niet meer. Maar alles is nat, de fietskleding van gisteren, het dagelijks tenue van de wandeling naar en van de pizzeria. En de tent. Zelfs het slaapmatje is aan de onderzijde nat.
De temperatuur is prima, het wordt dus korte broek en fietsshirt. Eerst is het even klimmen, maar daarna in een grote afdaling naar het zuiden. Elisabeth had het ons reeds verteld. Bij Lecco eindigen de Alpen en wordt het weer beter. Ze had gelijk.
Het is een mooie route langs dat deel van het Comomeer. De wereld ziet er gelijk anders uit.
Spannende delen van de route zijn twee tunnels, een van 2200 en een van 1600 meter.
We hebben het licht aan en hopen dat we worden gezien. Het is een enorme herrie. Elke tegenligger die nadert maakt lawaai als kwam er een TGV voorbij.
Op zeker moment rijden we op een fietspad onder de bomen langs de rivier de Adda. De weg is bijzonder slecht, grote keien en plassen vol modder. Ik ben er eigenlijk wel klaar mee. Alles zit vol klei.
We besluiten niet het veer te nemen maar door te fietsen naar Trezzo sull'Adda. Anders waren we over Bergamo gegaan, maar kiezen nu het alternatief onderlangs, dit op verzoek van Wil. We zoeken daar lang naar de adressen van de B&B's. Als we ze eindelijk hebben gevonden blijkt bij een de kamers te zijn gereserveerd en de ander verdwenen. Volgens een buurtbewoner die we spreken zou deze zijn afgebrand. Goede raad is duur. Wil gaat bij een van hen vragen of er een alternatief. Het wordt ****-hotel Castelbarco. Beide een kamer als een paleis.
s' Avonds stappen we op de fiets met ons kookgerei en reeds ingekochte voorraad. Daar bereiden we op een parkeerplaats, gade geslagen door passanten het avondmaal. Ze kijken ons raar aan, ik voel me net een zwerver. Wie mij kent weet dat dat niet zo mijn ding is.

s' Ochtends kom ik er pas achter dat er in het hotel gratis internet was. Dus nog gauw wat tekst en foto's opgestuurd.