24 mei. Navarrete - Belorado

Dag 24. Belorado

Als we die ochtend opstaan is er niemand te zien van de albergue. Volgens ons hadden we begrepen dat het logies met ontbijt was en ook onze fietsen staan nog in een afgesloten garage. Komt tijd komt raad. Na enige tijd komt er een mevrouw die lakens gaat strijken. Geen enkele activiteit echter van haar die wijst op een ontbijt. Als we zeggen dat we bij de fietsen willen drukt ze op een afstandbediening en gaat beneden de grote deur open, maar nog steeds geen ontbijt. Frans spreekt haar daar over aan. Onmiddellijk gaat ze koffie zetten, pakken jus op tafel, brood en beleg uit de afgesloten kast halen, etc. Zwijgend ontbijten we. Na het ontbijt bedanken we haar voor haar goede zorgen, pakken we onze fietsen en vertrekken. Of dat ontbijt er nu wel of niet bij hoorde weten we tot op de dag van vandaag niet.
De weg van Navarrete naar Belorado voert ons opnieuw door een heuvelig landschap en begint met een stevig klim op de nuchtere maag tot 10%.
Om de N120 te vermijden voert de routebeschrijving langs rustiger wegen. Toch besluiten we, als we de N120 weer kruisen, om tot Sto. Domingo de la Calzada langs die drukke N120 te fietsen.
Het blijkt die ochtend wel mee te vallen met de drukte. De 20 km naar Sto. Domingo zijn dan ook in no-time afgelegd. Vooral de laatste kilometers zijn één lange afdaling.
Sto. Domingo is bekend van de het legendarische verhaal van de haan en de hen. In de kerk boven de ingang houdt men als herinnering hieraan een levende kip en een haan in een hok.
Wij zullen ze niet te zien krijgen. Om de kerk en het bijbehorende museum te mogen betreden moet er fors in de buidel worden getast. Voor die 10 minuten die wij binnen zullen zijn iets te veel van het goede.
Een stempeltje zetten in onze credential is echter geen probleem voor de dame aan de balie.
Na Sto. Domingo verlaten we de grote weg en fietsen landelijk naar Belorado. Voor Belorado worden we geacht een wegomlegging te volgen. Omdat we niet weten waar we precies terecht zullen komen, besluiten we burgerlijk ongehoorzaam te zijn, we rijden de afzetting voorbij. Geregeld worden we ingehaald door kiepauto's, die bij de nadering van ons keurig afremmen. Nergens een gebaar van “wat doen jullie hier”. We zien wel waar de omleiding eindigt. We houden ons van de domme. Aan een paar wegwerkers vragen we of we langs deze route in Belorado komen, ze antwoorden bevestigend. Dan kunnen we er dus ook door. Het laatste stukje knikken we vriendelijk naar de wegwerkers en roepen Olla. Er wordt ons geen strobreed in de weg gelegd.
In Belorado vinden we redelijk snel de albergue naast de kerk van St. Maria. Het is 14:00 uur.
Voor de albergue zitten twee personen in het zonnetje. De vrouw in het gezelschap spreekt ons aan in het Engels.
Ze vertelt dat fietsers normaliter moeten wachten tot 18:00 uur om onderdak te krijgen. Het is vandaag echter rustig en we zijn om 15:00 uur welkom. Ze garandeert ons een slaapplaats.
Dus terrasje opgezocht en om 15:00 uur teruggekeerd. De vrouw houdt woord. Fietsen kunnen in de tuin die 's nachts wordt afgesloten.
Wasgoed kan daar ook worden opgehangen maar wordt 's nachts binnengehaald omdat er in het verleden wel eens iets verdween. Wanneer we ’s avonds terugkeren van het eten is ons wasgoed keurig binnengehaald en voor een kachel (ja, je leest het goed) op een droogrek gehangen.
De man en de vrouw blijken Zwitserse hospitaleros (Margarita en Aldo) te zijn, die twee weken de honneurs waar nemen, waarna er weer twee nieuwe vrijwilligers arriveren.
We slapen die nacht slecht. Springveren in de rug en snurkende en hardop pratende Koreanen houden ons uit de slaap.
's Morgens konden we gebruik maken van een eenvoudig ontbijtbuffetje. Prima geregeld dus.
Om 7:30 zaten we al op de fiets. Maar goed ook, het werd die dag erg heet. Nog gauw even een fotootje gemaakt van onze buren, de ooievaars op de toren.